In 2018 vierde Barbie haar 60^e verjaardag. De Barbie Dream Gap is een project dat de gender stereotypen wil aanpakken die jonge meisjes vanaf 5 jaar soms al hebben door hen te inspireren om grote dromen te hebben, en vooral te houden, en alles te doen om te worden wie ze kunnen zijn met al hun talenten en kwaliteiten die ze hebben.

Wat is dat toch met die dromen? Waar blijven die dromen? Waarom blijven die dromen vaak uit? Zijn er dromendieven? Wie zijn die dromendieven in het leven die dromen uitdoven ? En hoe zit het met de dromenvangers? Wie vangt die dromen op en stimuleert de (jonge) meiden om vooral te worden wie ze willen en kunnen zijn?

Hoe meer vrouwen ik tegenkom in mijn coachpraktijk die hun dromen verloren zijn, hoe meer ik jonge meisjes zou willen zeggen dat ze goed zijn. Ik zou ze willen zeggen dat ze mooi zijn, mooi zoals ze zijn. Misschien, waarschijnlijk, nee, zeker mooier dan hun perfecte barbie pop. Wat zijn de gender stereotypen die ze op jonge leeftijd al meekrijgen? Het blijkt dat kinderen al op 2.5 jarige leeftijd ideeën krijgen over kleding, speelgoed en spelletjes die bij hun gender passen. Hoe dan?

Iemand in mijn netwerk wist mij te vertellen dat wij voor wij geboren worden al dingen `meekrijgen’ van twee generaties voor ons. Een zwangere vrouw voedt haar baby negen maanden lang met alles wat zij meemaakt en zelfs in het verleden meegemaakt heeft en nog met zich meedraagt. Ik vraag me af wat de impact is op een embryo van die gender stereotypen  Als het zo is dat we `alles’ per generatie doorgeven en dat je dat als kind automatisch meekrijgt, hoe zit het dan met onderwerpen als onzekerheid, niet van jezelf houden, jezelf wegcijferen waar onze moeders en oma’s mee rondliepen? Hoe beïnvloeden die onze denkbeelden? Kunnen we deze denkbeelden dan niet doorbreken?

Wat zijn die gender stereotiepe denkbeelden? Het meest bekende voorbeeld is waarschijnlijk dat roze staat voor meisjes en blauw voor jongens. Een ander voorbeeld is, een meisje heeft een verzorgend rol, een jongen heeft een actieve rol. Een meisje is lief, een jongen is stoer. Ik schreef ooit in een blog over het lieve meisjes kleur boek en het stoere jongens kleur boek.

Die stereotiepe denkbeelden hebben gevolgen voor de schoolprestaties en keuzes die gemaakt worden in studie. Dit zou verklaren waarom minder meisjes kiezen voor bepaalde bèta studies. Het niet voldoen aan de gender stereotype beelden kan vervolgens weer leiden tot pestgedrag. Je bent immers `anders’ en voldoet niet aan de (gender stereotiepe) rol en `dus’ wordt je gepest.

Zo had ik ooit op 8 jarige leeftijd een `jongens jas’ volgens sommige kinderen op mijn school. Ik werd gepest met mijn jas en ik kwam in tranen thuis. Mijn moeder koos ervoor om een `meisjes jas’ te kopen. Ik was blij met mijn jas en klaagde niet. Ik vraag me af wat er gebeurd zou zijn als ik met mijn `jongens jas’ naar school was blijven gaan. De omgeving legde voor mij de grens tussen jongens en meisjes. Ik moet zeggen dat ik me daar sinds ik volwassen ben niets meer van `aantrek’, en aantrek waar ik zin in heb ongeacht het oordeel van de omgeving.

Zullen we met elkaar afspreken dat we de dromen voortaan gaan vangen en groot gaan maken?