Luisteren is een van mijn favoriete onderwerpen. Waarom? Omdat we er in het algemeen zo  slecht in zijn. Omdat mannen vaak zo slecht zijn in het luisteren naar vrouwen. Dat wil zeggen, mannen interrumperen vrouwen vaker dan dat mannen dat onderling doen.  En weet je wet het ergste is? Dat mannen dat niet eens door hebben. Oh, nee, het kan nog erger. Misschien zijn wij vrouwen daar inmiddels ook wel aan gewend en hebben we het geaccepteerd.

Madeleine Albright is wat ik noem een masculiene vrouw. Je kunt niet om haar heen, letterlijk en figuurlijk. Zelfs zij heeft er mee te maken, met interrumperen. Volgens haar dienen we mannen meer te onderbreken. Dienen vrouwen dat te leren (Authority Gap van Mary Ann Sieghart). Madeleine zegt dat wanneer we (netjes) onze hand opsteken en wachten totdat we mogen spreken, dat wat we willen zeggen inmiddels niet meer relevant zal zijn. Herkenbaar? Dit heeft waarschijnlijk ook weer te maken met onze opvoeding. Wie heeft niet te horen gekregen dat je eerst moet wachten met spreken totdat het jouw beurt is.

Een mooie tip is `als zij pauzeren, spreek dan!’.

Het heeft `natuurlijk’ ook met (daar komt `ie weer Sister….) onzekerheid te maken. Die onzekerheid wordt vaak ook afgeleid van onze lichaamshouding. Daar waar mannen achterover geleund in hun stoel zitten, zijn wij vrouwen geneigd naar voren te gaan zitten en onze betrokkenheid te tonen. Dit kan echter worden gezien als `niet je ruimte innemen’.  Ik heb ooit meegemaakt dat ik een interview had met een sollicitant. Mijn collega Manager die naast mij zat, leunde letterlijk achterover en balanceerde op de twee achterste poten van zijn stoel, heen en weer wiegend terwijl wij het interview afnamen. Toen ik hem daar na het gesprek op wees en aangaf dat dit volgens mij geen blijk van respect was naar de sollicitant, leek hij zich van geen kwaad bewust. Hij leek trouwens niet van plan zijn gedrag voortaan aan te passen. Het was, maar dat had je waarschijnlijk al begrepen, een zeer masculiene sales manager.

Is het dan ook weer die bescheidenheid van ons sisters die om de hoek komt kijken? En zijn we ook bescheiden naar elkaar? Laten we elkaar ook helpen. Als je ziet dat een andere vrouw geïnterrumpeerd wordt, zeg je er dan wat van? `Ik hoor dat … zojuist een goed punt maakte toen ze zei dat….’ Help jij je sisters?

Wij sisters zullen dus harder moeten werken. Harder moeten werken om onze zaakjes op orde te hebben. Want wanneer wij (eindelijk) geleerd hebben om het momentum te pakken om te spreken, zal de inhoud van onze boodschap ook moeten kloppen. Als we niet (altijd) `confident’ overkomen, moeten we op z’n minst zorgen dat we `competent’ zijn. Door competent te zijn, zullen we uiteindelijk ook steeds meer confident worden. Als we onze mond niet open doen, gaat dat nooit lukken.

Bij mannen werkt het tegenovergestelde. Mannen komen eerder zelfverzekerd over. Die zelfverzekerdheid wordt al snel gezien als dat ze hun zaakjes op orde hebben. Is dat zo of is het bluffen (waar wij sisters meestal niet zo goed in zijn en niets van moeten hebben)?

Zoals Mary Ann Sieghart echter zegt; `confident’ is niet hetzelfde als `competent’.