`Why Have There Been No Great Women Artists?’ is de titel van een essay uit 1971 van kunsthistorica Linda Nochlin. Ook in de kunstgeschiedenis komt de `unconscious bias’ (onbewuste vooroordelen) ten aanzien van de kwaliteiten van vrouwen voor.

Linda analyseert in het essay dat een grote kunstenaar een man was. Een vrouw was `slechts’ model en muze. De negen muzen waren in de Griekse mythologie de godinnen van kunst en wetenschap. Zij waren het symbool van de inspiratie.

Ook de vrouwelijke kunstenaars hebben door de eeuwen heen te maken met uitdagingen en maatschappelijke beperkingen. Gelukkig waren en zijn er vrouwen die in opstand komen tegen de normen. Zij zijn nog steeds een inspiratie en hebben een blijvende impact op de (kunst)wereld.

Camille Claudel, beeldhouwster en minnares van Auguste Rodin, is een van die heldinnen. Rodin en Claudel inspireerden elkaar. Claudel maakte in zijn atelier onderdelen voor het werk van Rodin maar ze maakte ook eigen werk. Ze was een fantastisch beeldhouwster. Rodin signeerde soms haar werk met zijn handtekening. Dat was in die tijd gebruikelijk als je de `meester’ was van de werkplaats. Een saignant detail is dat toen Claudel exposeerde op de jaarlijkse Parijse Salon, haar werk `te seksueel’ werd bevonden voor een vrouw door de mannelijke critici. Ik vraag me af hoe het werk van Claudel dat de handtekening kreeg van haar meester Rodin werd beoordeeld. Iets met `unconscious bias’?

Claudel verliet Rodin, werd niet erkend met haar werk en werd de laatste 30 jaar van haar leven in een psychiatrische inrichting opgesloten `als lastige vrouw’. Aan de éne kant was er de egocentrische mannelijke kunstenaar en aan de andere kant de briljante, waanzinnige (lees; gekke) vrouwelijke kunstenaar.

Zijn wij vrouwelijke ondernemers vaak en nog steeds de muze van de man, vraag ik me af. Hoeveel vrouwelijke ondernemers, werken hard op de achtergrond om er voor te zorgen dat een man kan `shinen’. Hoeveel vrouwelijke ondernemers zijn naast hun werk bezig met de verzorging van kinderen of met het huishouden? Onzichtbare muzen op de achtergrond die een inspiratiebron zijn voor manlief en kinderen. Of is dit een achterhaald beeld, een mythe, en zijn we muzen van elkaar? Net zoals Claudel en Rodin elkaar in het begin van hun relatie inspireerden? Staan wij muzen op, voor onszelf en elkaar? Of blijven we op de achtergrond en rennen we als een waanzinnige?