`Jullie zijn er toch al?’. Deze feedback kreeg ik op een blog over female empowerment die ik een aantal jaren geleden publiceerde. Opmerkelijk is dat de opmerking door een man werd gedaan. Opmerkelijk is dat deze man in de vooronderstelling was dat `wij’ vrouwen alles al bereikt hadden wat we kunnen bereiken in deze maatschappij en dat we er dus al `waren’.

Opmerkelijk is dat er (nog steeds) bijna geen dag voorbijgaat zonder schokkend nieuws over de positie van de vrouw. Soms bekruipt me het gevoel dat naast alle stappen die we vooruitzetten, we telkens kleine stapjes achteruit maken. Vrouwen met wie ik dit gevoel deel, zijn het helaas heel vaak met me eens. Ik denk aan de onderwerpen die ik in artikelen in de media lees;

• Misbruik
• Geweld
• Mishandeling
• Economische zelfstandigheid
• Veiligheid
• Femicide
• Ontvoering
• Impostor syndrome

Mijn moeder gaf me een aantal dingen mee waar ik nog steeds kracht uit put;

• Wees niet afhankelijk van een man
• Je bent mooi
• Zorg goed voor jezelf

Ik heb ervaren dat sommige mensen anders tegenover de rechten van de vrouw staan. Wanneer ik op events spreek over vrouwelijk leiderschap word ik na afloop regelmatig benaderd door deelnemers. Zo is het niet voor iedereen vanzelfsprekend om de regie te pakken, zich groot te maken. Een man gaf me deze maand na een event waar ik sprak aan dat hij door zijn lichamelijke gebreken gewend was zich vooral klein te houden. Dat werkte ook beter voor hem. Tijdens datzelfde event kwam ik in een mooi gesprek met een moslima die aangaf dat in haar cultuur de mannen geacht worden meer te werken en voor het inkomen te zorgen.

Zolang een vrouw geen geweld wordt aangedaan (misbruik, mishandeling, femicide) maakt het mij niet uit waar ze voor staat zolang de vrouw achter haar keuzes kan staan.

Wanneer een vrouw belemmerd wordt op welk vlak dan ook om verder te komen, dan is het tijd om op te staan.  Er is mijns inziens op veel vlakken nog terrein te winnen. Dus ik sta op en ik ben er nog (lang) niet!