Het is juni 2023 en ik presenteer als dagvoorzitter hét communicatiecongres. Een mooi event, één van mijn favorieten, omdat de sfeer er altijd geweldig is, er goede content geleverd wordt en ik me bij de doelgroep, communicatieprofessionals, als een vis in het water voel. Zij kunnen namelijk echt een verschil maken in hun vakgebied en daarmee op heel veel vlakken. En…er zijn veel vrouwen aanwezig.
Als dagvoorzitter van zakelijke evenementen zijn mijn gasten veelal mannelijke sprekers. Dat is een feit en gelukkig komen er steeds meer vrouwen op het podium. Zo mooi om te zien…maar er is nog werk aan de winkel. Wij vrouwen hebben zoveel te bieden, kunnen zoveel teweegbrengen in de masculiene maatschappij, maar we moeten wel ophouden met een paar dingen.
Op die dag in juni zijn er drie vrouwelijke en twee mannelijke sprekers. Ik ben blij. En dan gebeurt er iets opvallends. Om hun optreden als keynote spreker soepel te laten verlopen, zijn de gastsprekers eerder aanwezig dan de deelnemers en ik als dagvoorzitter ben weer eerder aanwezig dan de sprekers, dat werkt perfect. Op die manier is er tijd om te landen voor je op moet, kun je even aan de ruimte wennen, je laptop eventueel installeren, je slides doorklikken…weten hoe de klikker werkt (ook zoiets gênants als dat niet vooraf is getest) sound checken, headset moet lekker zitten en het podium inclusief de zaal kun je vast even aanvoelen…allemaal van die praktische dingen die zo belangrijk zijn om te shinen on stage.
De dames die moeten spreken, een duo, komen als eerste en daar beginnen de gesprekken: “Hmmm, spannend, ik heb het nog niet zo vaak gedaan, wat denk je, zullen ze mijn speech goed vinden? En mijn blouse, is die wel geschikt voor vandaag? Ben vanmorgen extra vroeg opgestaan om het nog een keer te oefenen, als ik maar geen black out krijg…en ja je vraagt je toch af: wie zit er op mij te wachten?” Om vervolgens de hele presentatie te willen oefenen en zich zenuwachtig af te vragen: ben ik wel goed genoeg?
En dan komt de mannelijke spreker: “Hoe laat moet ik op? Nee ik hoef niet te soundchecken, komt wel goed, ik ga daar koffiedrinken, tot zo”.
Het één is niet beter dan het ander en ja de één is meer ervaren dan de ander, niets is goed of fout…maar waar ik heen wil is dat wij vrouwen stoppen met klein te denken, met onszelf klein te houden, met te denken dat er niemand op ons zit te wachten of dat ons verhaal niet goed genoeg is…en daarmee wijzelf niet goed genoeg zijn.
Naast dagvoorzitter en spreker over “het LEF om zichtbaar te zijn”, begeleid ik, als presentatiecoach, ook mensen in het geven van een presentatie. Hoe vaak ik wel niet te horen krijg: ik ben niet goed genoeg, ik durf niet, want wat als ik afgerekend word op wat ik te zeggen heb? En deze komt ook zeker in de top drie van beperkende overtuigingen: laat mijn collega het maar doen, die kan het veel beter.
Lieve vrouwen, we hebben veel te vertellen en dat doen we vaak ook nog op een empathische en powervolle manier. Dus ja, de wereld zit op jou te wachten en ja, de wereld wordt er beter van als jij je verhaal durft te delen. Het hoeft niet meteen in het Ziggo Dome, zet één kleine stap richting je eigen zichtbaarheid en er volgt altijd een resultaat.
Let’s rock the stage.
Hi Pauline,
Zo herkenbaar. Zelf ben ik ook spreek⭐ en dagvoorzit⭐ Heb vorig jaar de stap gezet om hier mijn way of living van te maken. Waar ik nog steeds mee worstel is als mensen aan mij vragen waar spreek jij over. Wat ga ik dan antwoorden? Toch weerhoud dit mij niet om te spreken, over lef gesproken 😁