Ik loop al een aantal jaren met de gedachte, de drang, het verlangen, om voor een publiek te staan en mensen te informeren, met een sprankje humor, maar met eyeopeners, over mijn ervaringen als ondernemer.

Van 2008 tot 2018 ben ik aan het ondernemen geweest in de eventbranche. Eerst als weddingplanner. In een periode van de financiële breakdown. Maar volhardend als de neten. Ik was ervan overtuigd dat ik alles voor mijn klanten eruit wilde halen wat erin zat. Met de meest volmaakte trouwdag die je maar kunt bedenken. Maar helaas, in het jaar 2008 brak de financiële recessie aan. Veel bedrijven die het moeilijk hadden, maar vooral voor de consument een lastige tijd.

Voor mijn doelgroep, aanstaande bruidsparen in de Alblasserwaard en ver daarbuiten, was het hebben van een weddingplanner bleh….. “Ik regel mijn eigen bruiloft”, was de geijkte uitspraak. Een weddingplanner is alleen voor mensen met een dikke portemonnee. En, “doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg”. En, “ik heb er het geld niet voor over”. Maar wat nóg meer meespeelde was dat iedereen zijn adem inhield en de hand op de knip was een vereiste.

Maar dan moet je je voorstellen. Ik, Hanna, zwarte huidskleur, klein van stuk, hartstikke sociaal, kreeg het niet voor elkaar om mijn kwaliteiten als weddingplanner te laten zien, te laten ervaren. En dan vooral niet in het behouden Alblasserwaard en omstreken. De trouwbranche had het moeilijk. Volhardend als ik was en creatief denkend en doen, gooide ik het roer om. Met de slogan: “Als Mozes niet naar de berg komt, gaat de berg naar Mozes”, heb ik bruidsbeurzen georganiseerd, met mooie ondernemers in de trouwbranche. Maar….. we zijn nog steeds in een lastig gebied, dat niet te overtuigen was. Toch heb ik in deze periode fijne collega weddingplanners leren kennen. En ook super bruiloften mogen organiseren. Heb ik een onvergetelijke reis met een paar van deze collega’s gemaakt naar New York, om crème de la crème trouwlocaties te bezoeken. Thee te drinken in het Plaza Hotel, een ontmoeting te hebben met dé celebrity weddingplanner van New York. De meest indrukwekkendste locatie op de 52e verdieping van The Empire Statebuilding. En zo kan ik nog even doorgaan.

Maar mijn weddingplan bedrijf kwam, ondanks leuke, maar kortstondige samenwerkingen, en toevoegingen van andere activiteiten, niet van de grond. Wat mij deed beslissen, na lang wikken en wegen en gesprekken met deskundigen en adviseurs, om zakelijke events te gaan organiseren. Ik had al ervaring met het from scrap, organiseren van bruidsbeurzen. Dus de zakelijke markt werd mijn nieuwe doelgroep. En de doelstelling om bedrijven met meer financiële ruimte te helpen om hun bedrijfsevenementen op een authentieke manier te organiseren.

En toch had ik het gevoel dat wat ik ook deed, ondernam, netwerken en meer, ik niet serieus werd genomen. Althans zo voelde het. Vaardigheden had ik wel. Regelmatig trainingen en bijscholingen gehad, maar het lukte niet echt. Ik durfde het niet hardop te zeggen, maar angst, twijfel en onzekerheid nam de overhand. Kwam er nog eens bij dat ook mijn partner dit gevoel aanwakkerde, met een scheiding als gevolg en het stoppen met mijn bedrijf. Dit is een verkorte versie van één van de moeilijkste periodes in mijn leven.

Mijn spontaniteit werd krampachtig, mijn drive werd dat van een gedienstige. Ik was een regelaar die bleef hangen in haar motto, “het mensen naar de zin maken”. En mezelf wegcijferen. Mijn money mindset was er niet. Ik had alles uit handen gegeven aan mensen die ik vertrouwde in hun dienstverlening, vriendschap en liefde.

1 van de inzichten die mijn ogen openden was, dat de basis de liefde is voor wat je doet. Inzicht hebben in je financiële huishouding, is net zo belangrijk. Verder is een groep mensen om je heen die met je meedenken, geloven in wie en wat je bent, waar je (bijna) alles mee deelt en je aanvullen met kennis en vaardigheden.

Na een alles behalve perfecte scheiding met een hoop financieel geploeter, kan ik nu volmondig zeggen dat ik de trap naar boven aan het nemen ben. En nee, het is geen lift! Stap voor stap omhoog, leer ik mezelf opnieuw kennen. Niet de Hanna die gedienstig was, en acteerde naar wat ze dácht dat mensen vonden dat ze moest doen. Deze verandering kon ik niet alleen voor elkaar krijgen, maar met hulp van een coach, die in me geloofde en mij tips en tricks gaf om mijn valkuilen te herkennen. Deze tips zijn mijn handvatten om dicht bij mezelf te blijven en mijn gevoel te herkennen in bepaalde situaties. Maar vooral om weer bij het authentieke Hanna-gevoel te komen en te blijven.

En dat is wat ik graag wil delen (tips & tops) Er is een gezegde: “Alleen ga je harder, maar samen kom je verder”. Pionieren is fijn en een uitdaging om je grenzen te verleggen. Hou wel in de gaten dat het alleen vechten veel energie en doorzettingsvermogen vraagt. Samen betekent, omring je met mensen die je serieus nemen, oprecht met je meedenken en een spiegel voorhouden. Je willen helpen, daar waar je voelt dat je vastloopt. Maar blijf vooral bij jezelf en bij jouw droom, bij wat jij voor ogen hebt en wilt bereiken. En meestal is het geen rechte weg. Met omzwervingen leer je veel. Vallen, opstaan, verdriet en frustratie. Maar voldoening en trots is de beloning aan de horizon!

Nu, in de lente van mijn pensionering, ik ben nu 66 jaar, word ik overladen met mailtjes van pensioenfondsen. Maar ik ben nog lang niet toe aan die vensterbank met geraniums. Ik ben op weg om te zeggen, angst, twijfel, onzekerheid…….? Fuck it! Ik ga doen waar ik blij van word.