Een maand na de begrafenis van mijn zoon was ik op het Empower Women Event 010. Als een gebroken vogeltje was ik aanwezig, maar afwezig. Waarom lag ik niet depressief in bed? Waarom liet ik mij in godsnaam in mijn kraamtijd, herstellende van een spoedkeizersnede, een hele dag omringen door powervrouwen? Ik wilde er een zijn, erbij horen, maar ik was nog nooit zo kapot. Ik voelde me misplaatst en eenzaam middenin de drukte en hoge energie van geïnspireerde, sterke en strijdlustige vrouwen. Zucht.
Nu kan ik zeggen dat ik er wel degelijk bij hoorde. Mijn aanwezigheid op het event getuigt juist van power. Ik koos er die dag voor om op te staan, me aan te kleden en naar Rotterdam te gaan. ‘Het verlies krijgt mij er niet onder’, maar ik moest daar wel voor aan de bak. Maandenlang heb ik maatschappelijke hulp en EMDR gehad en dagelijks schrijf ik op therapeutische basis alles van mij af op mijn blog. Na elke therapie en blog voel ik me sterker.
Ik realiseer me op dit punt van mijn leven dat ik op werkgebied nog nooit volledig in mijn kracht heb gestaan. Dat vind ik overigens een vreselijke term, maar het geeft goed weer wat ik bedoel. Ik ben docent op het leukste mbo van Nederland, maar ik doe het veel te makkelijk. Dat was lange tijd een bewuste keuze, want met een jong gezin heb ik mijn energie te verdelen. Een beperkende overtuiging, weet ik nu. Wie weet krijg ik juist heel veel energie als ik mijn dromen en ambities najaag. Het leek alsof ik wachtte op het juiste moment, tot de kinderen allemaal naar school gaan bijvoorbeeld. Nu weet ik dat het juiste moment nooit komt en dat het leven morgen anders kan zijn. Dus vandaag zet ik stappen, want ik vind het een verdrietige gedachte dat ik over tien jaar nog op dezelfde plek zou staan en mijn talenten onvoldoende heb benut.
Misschien was ik ook bang voor de oordelen van anderen, maar ik heb geleerd dat mensen oordeelmachines zijn. Enerzijds als je stil staat en je talenten niet benut, anderzijds als je je nek uitsteekt, want Hoge bomen vangen veel wind. Het is altijd wat, dus de groeten ermee. Oordeel maar, ik filter er wel uit wat mij verder helpt. Ik heb oren naar positiviteit en een kritische noot. Cynisme negeer ik.
Wat staat me nu nog in de weg? Waar kan ik nog bang voor zijn als ik het ergste wat er kan gebeuren al heb meegemaakt?
Misschien kom ik het volgende event niet iets halen, maar iets brengen. Dan vertel ik over de weg die ik bewandeld heb, over doorzetten, een strijdplan maken, jezelf bij elkaar rapen, kwetsbaarheid, mentale fitheid en in beweging komen om met je passies aan de slag te gaan en (daar is hij weer) in je kracht te staan.
Altijd streven naar een nieuwe hoogtepunt en ook af en toe stil staan en kijken naar wat je hebt. Vergeet niet dat dit een kracht is die vele niet inzetten maar jij wel! Je laat dit heel mooi terugkomt in het verhaal.
Ook triggert dit mij om je blog te gaan lezen, na wat ik bovenaan las. Je bent en blijft een van de sterkste vrouwen die ik als docent heb mogen hebben. Dank voor het delen.
Écht goed kennen we elkaar niet. Toch reageer ik… uit waardering. Je blog liet mij al zien hoe sterk je bent. Als je zo open kunt reageren, als je verhalen niet alleen zakelijk, beter juist niet alleen zakelijk zijn, ook heel duidelijk de emotie vertellen, dan ben je sterk, ben je een Empower Woman. En dan nu deze stap. Ik weet niet goed te benoemen waardoor ik het vind, maar ik vond je nooit alleen maar een leuke juf en moeder die haar tijd goed moest verdelen. Mijn gevoel zei me dat het jammer is dat je – voor mij ogenschijnlijk – alleen een juf en moederschap leek te kiezen. Jouw persoonlijkheid maakte dat ik vind dat je veel meer kunt. Het simpel carrièrevrouw noemen vind ik niet juist, die term bevat te veel een negatieve lading. Het is meer. Ik blijf je volgen, in ieder geval via LinkedIn. Als collega zal ik je nog maar een jaartje volgen. Maak er iets moois en bijzonders van.